Mijn eerste jaar als ondernemer en dan beland je in het ziekenhuis…

15 maart 2020… Dat was voor Nederland een heeeele bijzondere dag. In Brabant voelden wij al veel eerder de bui hangen, want vlak na carnaval woonden wij Brabanders al in een “gevaarlijke” provincie. Ik had begin februari net besloten om weer nog meer te investeren in mijn onderneming, op freelance basis te werken voor een horeca zaak in de stad en afscheid te nemen van Hello Den Bosch.. 12 maart zou ik tekenen bij mijn nieuwe baan…

En dan kom je zonder werk te zitten…

Toch kreeg ik een belletje: “Kel, ik ga het niet doen.. durf het risico niet te nemen”. En toen was het 15 maart. Mijn laatste dag bij Hello en ik werd al om 16.00 uur naar huis gestuurd omdat we op de hele zondag maar 1 klant hadden gehad. 2 uur later was het lockdown en zat ik dus zonder werk.

Fietstours gingen niet door, mijn samenwerkingen in de horeca stopten, mijn nieuwe baan ging niet door.. KAK! Ik had echt dikke paniek. Ik had zelf mijn baan opgezegd, dus ook geen recht op WW of zo en wist écht niet wat ik moest doen. Onderwijs werd ook naar huis gestuurd, dus invallen was ook geen optie en wilde ik zelf ook echt niet. Zeker niet in deze situatie.

En zo beland je in het ziekenhuis…

Op die maandag kwam er toevallig op Facebook een advertentie voorbij van de apotheek in het ziekenhuis, op de logistieke afdeling. Je hoefde geen medische achtergrond te hebben. Dus ik, kei naïef, bellen naar het JBZ. Of ze nog mensen nodig hadden. Op woensdag kwam ik op gesprek. Ik zou in het magazijn de medicatie pikken die bedoeld is voor de afdelingen in het hele ziekenhuis. De volgende dag kon ik beginnen.

Wat ik niet wist, was dat ze eigenlijk wel het idee hadden dat ik meer kon dan dat, dus de volgende dag had ik het hele ziekenhuis al gezien. Scannen op IC, medicatie brengen bij Reinier van Arkel, jezelf in pakken hijsen op de Corona afdelingen en de OK. Ik kwam overal. En dit zou ik dan tot september doen. Want dan zou de paniek toch wel voorbij zijn?

De eerste week…

Inmiddels is dit bijna een jaar geleden en is mijn contract al met een jaar verlengd. BI-ZAR. Ik kan me die eerste week in het ziekenhuis nog als de dag van gisteren herinneren. Dag 1 op IC-1, de corona afdeling. Inmiddels zijn er al wat beelden in de media geweest, maar dat vond ik heel intens. Ik schrok er zo erg van. Zo gelukkig als ik 3 weken daarvoor nog was tijdens het carnavallen en laconiek ook over COVID-19, zo heftig kwam dit binnen. Toen ik thuis kwam heb ik de hele avond gehuild om de prikkels te kunnen verwerken. Wat had ik mezelf aangedaan?

Een paar dagen later stond ik mezelf in zo’n pak te hijsen op de longafdeling (dat was inmiddels ook een corona afdeling) en stond ik naast een lijkenwagen. Ik had het eerst niet eens door. Het stomme is dat ik alleen in het ziekenhuis ben geweest voor de geboorte van een kind, mijn stembanden operatie en een gebroken middelvinger, maar nooit de associatie heb gehad met de dood. Ik zei een beetje verward tegen mijn baas dat ik een lijk had gezien en gelukkig werd mij ook gelijk gevraagd of ik oké was, of er met iemand over wilde praten. Ik was dit namelijk niet gewend. Ik zou het normaal gesproken ook nooit zo noemen als het om iemand gaat die je kent of dichtbij je staat, maar het leek net een scene uit een serie. stom hè.

Het is wel bijzonder om te merken hoe snel je aan die beelden went. Inmiddels sta ik nergens meer van te kijken en maken dingen niet meer zo snel indruk.

Ik draag trouwens ook niet de standaard apotheek kleding zoals je ziet. Dit is dus ook omdat ik er tijdelijk zou zijn en er niet genoeg apotheekpolo’s zijn in mijn maat. Ik kreeg daardoor in het begin ook echt de vraag wat ik op de afdeling kwam doen.. zeker na het incident met Leroy S. Best begrijpelijk, maar wel suf haha!

De zorg kwam natuurlijk ook super veel in de media en het ziekenhuis werd overspoeld met allemaal cadeaus, fruit, gebak, maaltijden, brieven, tekeningen van buitenaf en een JUMBO afhaalpunt. Bizar wat er in die eerste maanden allemaal gebeurde en hoe groot die betrokkenheid ineens was. Het was een grote.. hoe zeg je zoiets? Volgens mij heeft de Foe Jong Bende er een liedje over geschreven…

En die onderneming dan?

Ja ondertussen wilde ik natuurlijk ook wel gewoon bloggen. Want ja, ik had niet voor niets afscheid genomen van het onderwijs. Mijn bezoekers kelderden op Bossche Buik met 90%. Ik dacht dat de Bosschenaar mij volgde, maar ik bleek voornamelijk toeristen te hebben. Dus wat ging ik doen? Schrijven voor de Bosschenaren. Dus Kuukskes op een laag pitje en flink aan de bak voor Bossche Buik.

In het begin ben ik bij bijna alle ondernemers ontbijt, lunch, diner en borrelboxen gaan afhalen. Bijna alles waar ik over schreef kwam uit eigen zak. Ik wilde zo graag iets voor Den Bosch doen.. maar ik kon niets anders bedenken. En je wist ook gewoon niet hoe lang het zou gaan duren.

Door die eerste investeringen werd ik wel ineens gezien en gevonden op social media. Alle Bosschenaren gingen massaal afhalen, picknicken in de parken en konden hiervoor bij Buikie terecht. Later in juni, toen de terrassen open gingen was het even een soort van feest overal in de stad. Ondernemers zagen ook ineens de kracht van de online zichtbaarheid en dat zorgde bij Bossche Buik juist voor leuke samenwerkingen. Dus qua ondernemen heb ik onwijze stappen… nee sprongen kunnen maken!

Ik zit deze blog namelijk in mijn eigen kantoor te typen, haha!! Zo cool!!

Een jaar later in het JBZ…

Inmiddels weet ik helemaal mijn weg te vinden in het JBZ. Ik loop mijn vaste routes, ken de afdelingen op mijn duim en heb een aantal kei leuke en lieve collega’s leren kennen. Er werken ook onwijs veel Oeteldonkers in het JBZ die je allemaal (her)kent en dat is eigenlijk heel leuk. Op iedere afdeling kom je wel iemand tegen. Maar zo heb ik ook als allereerste bij de baby van een vriendin mogen kijken, gewoon omdat ik toevallig aan het werk was, en lag mijn bonus oma op de hartafdeling, waar ze helaas is overleden.

Wat me soms wel opvalt is de manier waarop mensen in het ziekenhuis met je omgaan. Ik ben een sociaal dier. Ik zeg het liefst iedereen gedag, ben gek op de glimlach van de mens. In het begin hoefde je de mondkapjes nog niet overal op, maar inmiddels dragen wij ze de hele dag. Het sociale moet je nu verbaal overbrengen. En toch wordt dat weinig gedaan. Er zijn zelfs mensen die je gewoon negeren als je gedag zegt. En heel soms krijg ik ook een beetje het gevoel dat sommige mensen mijn afdeling als “minder” beschouwen, omdat we niet altijd meteen het verschil weten tussen de stof- en merknaam van bepaalde medicatie? of omdat we niet weten waar de etomidaat voor dient… of er niet genoeg granisetron ligt, omdat er 3 doosjes open zijn gemaakt en halfvol zitten.. Daar kan ik me soms echt aan irriteren, haha! Dit is overigens lang niet overal hè.. En je kunt ook niet altijd zien wat er onder het masker (letterlijk én figuurlijk) speelt bij iemand. Misschien heeft iemand gewoon zijn dag niet en reageert hij of zij daarom niet. Maar het valt me gewoon op dat dit wel gebeurt. Ik heb dat gevoel bij andere (bij)banen nog niet eerder gehad, haha!

De kracht van een compliment.

Daar tegenover staat dat mensen ook enorm je dag kunnen maken. Zo had ik afgelopen vrijdag echt een rotdag. Het was onwijs druk op de afdelingen en we hadden een enorme bestelling voor de IC afdelingen en een man minder op de werkvloer. Ik kwam met mijn overvolle kar aan en een van de artsen van IC (waarvan ik normaal alleen een foto op de muur zie hangen) vroeg me wat ik kwam doen. Ik zei dat ik de A-voorraad bij me had en hij wilde er een foto van maken. En toen zei hij uit het niets: “Dankjewel. Jullie zijn onwijs goed bezig en volgens mij wordt dat niet zo vaak gezegd.” Ik benoemde nog dat het gewoon bij mijn werk hoorde, maar zijn opmerking maakte echt mijn hele dag.

En nu…

Inmiddels heb ik voor een jaar bijgetekend in het ziekenhuis. Nog altijd in de flexpool, dus qua uren onzeker. Dat ik hier nu werk was ook een geboren oplossing vanuit een “noodsituatie”, dus ik ben ook rustig aan het kijken van “hoe nu verder”…

Voor Kuukskes en Bossche Buik heb ik toffe samenwerkingen lopen, waarmee ik echt goed aan de bak kan, maar nog niet fulltime. Tot die tijd vind ik het zelf wel prettig om nog een paar dagen in loondienst te blijven, dus voor nu is het JBZ ook echt prima. En wellicht komt er binnenkort wel een nieuwe uitdaging op mijn pad.

Maar al met al was dit voor mij geen verloren jaar. Sterker nog, ondanks wat verdrietige dingen (het verlies van mijn oma’s en een stukje eenzaamheid dat ik wel voel als single persoon in deze tijd), heb ik onwijs veel geleerd en mogen groeien.

ZO, en nu ga ik koffie maken! In mijn eigen kantoor. Fuck yes.. blijft leuk om te zeggen, haha!

About Post Author

Kelsey Ikkersheim

See author's posts